Padre José , Juiz de Fora

.
Amper op de lagere school, kreeg ik voor mijn verjaardag een vederlicht setje luchtpostpapier. Om brieven te schrijven naar mijn oom Jos in Brazilië. Exotische verhalen kreeg ik terug over zijn missiewerk, met soms een mooie kaart of foto uit het binnenland van het immense zuid-Amerikaanse land. Heel soms kwam hij terug, eens in de zes jaar op verlof en nam hij voor iedereen een souvenir mee, met bij elk cadeautje een uitleg van wat het was of waar het van gemaakt was. Maar tot verdriet van een van mijn zusjes, was er nooit een aapje bij….
In 1993 waren we al eens bij oom Jos. In die periode woonde hij in Niteroi, aan de andere kant van de Baia de Guanabara. Toen werkte hij nog en nam ons mee naar zijn parochie met kleurrijke kerken, een school en een weeshuis met vrolijk zingende kinderen. Natuurlijk naar een fantastische markt met onbekend groente en fruit. En de mooiste souvenirs.

Ook wij hebben een avontuurlijk leven en wonen, na Afrika en Azië, sinds een half jaar op het Amerikaanse continent. Op naar oom Jos, dus, want we zijn nu toch “in de buurt”. We knopen een weekend aan Bert’s werk (dit keer op vliegveld Rio) vast en rijden met onze huurauto naar Juiz de Fora in de provincie Minas Gerais. De rit erheen is echt geweldig. Over bergen met kleine dorpjes, overweldigende natuur en goede wegen. Onderweg stoppen we bij een klein eethuis, met rondom voetbalposters (vanaf het eerste kampioenschap in 1970) van Fluminense, een van Rio’s clubs. De trotse eigenaar van de tent serveert ons koffie in kleine glaasjes en echt heerlijke empanadas.
Aan de andere kant van de bergen is het landschap glooiend groen en grazen er witte koeien op de hellingen.
Google maps heeft moeite de straten in Juiz de Fora aan te geven. Het ingetikte adres van het Seminario, wordt slechts bij benadering gevonden: de bairro (buurt) Sagrado Coracao. Als we deze buurt inrijden vragen we even aan twee voetgangers naar het Seminario. Met een grote lach en “aaah Padre José!” wijst hij ons met een breed armgebaar de goede richting. We rijden door smalle straten met pastel geschilderde huizen en veel rommelige bedrijfjes. Er zijn paard en wagens, hier! Steeds hoger tegen de heuvels op en na nog een paar keer vragen staan we dan aan de poort van Seminario. Het is er een oase van rust en we gaan over een smalle laan met eucalyptusbomen naar het hoofdgebouw waar oom Jos woont, met een paar collega (gepensioneerde) paters.
Een hartverwarmende begroeting en even later zitten we aan de kleine keukentafel met zijn drietjes te kletsen. Mijn oom is 85 jaar en een beetje vergeetachtig en loopt moeizaam, maar ach, wat is het bijzonder om oude herinneringen op te halen. Steunend op mijn arm wandelen we rond en laat hij ons zijn kamer zien, eenvoudig, met religieuze afbeeldingen en veel boeken. Een enkele foto van een familielid. Aan de andere kant van de gang is een kleine Capela, met paarse doeken in het teken van de Passietijd en met schitterend glas-in-lood achter het kleine altaar.
Stipt om half 7 staat de soep klaar. Na het avondeten doen we wat spelletjes domino en hebben plezier, Jos is zijn bijzondere humor nog niet kwijt!

In een van de bijgebouwen, met op de hoek een vitrine met een prachtig Mariabeeld, is nog een kapelletje. Onze logeerkamer is daar ook. Redelijk spartaans, met te korte bedden, geen fan (laat staan airco) en een gloeiende spijker aan het plafond. Maar wel een kleine badkamer met prima douche! Het is nog behoorlijk warm zo ’s avonds laat.

Op de afgesproken tijd zijn we 's morgens met zijn drieën in de eetkamer, waar de tafel door steun en toeverlaat Vlavia is gedekt met verse broodjes en koffie. Na het ontbijt is het helaas alweer tijd om afscheid te nemen. Dag, oom Jos, het ga u goed! Met als souvenir veel prachtige nieuwe herinneringen, zwaaien we ontroerd tot we aan het eind van de eucalyptuslaan de poort uitrijden.

We komen terug!!


ps de foto's staan hieronder, even klikken voor vergroting