Puerto Rico, strand en zee

.
Weekend!
Samen op reis. Voor zaken en plezier. Bert heeft afspraken in San Juan en Aquadilla, vrijdag en maandag, maar het weekend is vrij. En dat gaan we vieren.

Puerto Rico, tropisch eiland in het noordoosten van de Caribische Zee, werd oorspronkelijk bewoond door de Taino's, een stam van Arowakken-indianen en 19 november 1493 ontdekt door Columbus tijdens zijn tweede reis en sindsdien eeuwenlang deel van het Spaanse rijk. In de negentiende eeuw mislukte een opstand, maar in 1897 kreeg Puerto Rico zelfbestuur van Spanje. Een jaar later bezette de Verenigde Staten Puerto Rico tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog.
Tegenwoordig is Puerto Rico een “Unincorporate Territory” van de VS en dus geen 51e staat. Een bijzondere bestuursvorm (zoiets als de Antillen van NL) waar nog wat meer (onbewoonde) eilanden, riffen en atollen bij horen.

De maan is een sikkeltje, er zijn duizenden sterren en het is aardedonker als we in onze huurauto het hotel aan zee bereiken. Aan zee!! Huisjes tegen de klif, een tropische palmentuin en dan zo het witte zand over naar het prachtige helderblauwe water.
Het is bewolkt en we verkennen met de auto de noord-west kant van het eiland. Hier en daar een baai, hoge kliffen, de fotogenieke ruine van een vuurtoren en het prachtige zicht over de zee. We kunnen het niet laten en gaan eerst even lekker een uur op “Crash Boat“ Beach liggen voor we verder rijden.
Aguadilla is een wat armoedige vergane glorie. Langs de promenade-in-aanbouw (hoe lang al???) staat een lelijk hek, veel huizen zijn verpauperd, de enorme speeltuin trekt nauwelijks kinderen. Geen terras aan het water, maar parkeerplaatsen.
Op weg naar Las Marias valt het ons weer op dat er wel heel erg veel autodealers zijn, met enorme opblaasfiguren, ballonnen en vlaggen om de aandacht te trekken. Puerto Rico heeft geen openbaar vervoer (alleen in de hoofdstad San Juan zijn twee buslijnen en een trein) en weinig taxi’s. Maar heel veel auto’s. Iedereen rijdt in een auto. Waar zijn de knetterende scooters die we zo gewend zijn van de eilanden in Azië?
Dit is Amerika.
De weg door de bergen is fantastisch en slingert zich door bossen en leuke kleine dorpen. Huizen zijn versierd met kersttaferelen en gekleurde lichtjes. 85% van de bevolking is katholiek en erg gelovig. Het feest van Maria wordt rond 8 december gevierd in de plaatsen waar Zij patroonheilige is. Zo ook in Las Marias. Als we er zijn wordt er wel een podium opgebouwd, op het plein tussen het prachtig versierde dorpshuis en de grote kerk. Geen processie, geen ceremonie, geen feest in de middag. Maar de bakker heeft koffie en een lekkere koek.
Op de terugweg zien we ook weer veel café’s, waar mannen lokale Medalla biertjes drinken. De werkeloosheid is hoog, ruim 14% en er is veel (drugsgerelateerde) criminalteit. Maar daar hebben wij gelukkig niets van gemerkt, de meeste Puertoricanen zijn erg vriendelijk.
Ook zondag rijden we wat rond en missen weer het vrije blije tropsiche eilandgevoel. Het is rustig op straat vandaag. Langs alle wegen zie je regelmatig een tot snackkar omgebouwde (school)bus. Ten zuiden van Mayaguez moet Joyuda Beach zijn, maar de super smalle strandjes die er zijn, zijn door de hotels ingenomen. Het kleine openbare strand is een parkeerplaats. Terug naar Crash Boat Beach, waar het heerlijk is en we een beker verse juice halen bij een van de stalletjes langs het strand. De strandbar op de hoek schenkt alleen alcoholische drankjes. De vogelman is er en het is leuk om te zien, hoe hij pelikanen en aalscholvers heeft afgericht en ze uit de hand voert en opdrachten laat uitvoeren. Beetje twijfelachtig om wilde vogels aan zee te gaan voeren, maar ja ….

Maandag is Bert de hele dag aan het werk. Ik lees deze vakantiedag door, aan zee, in de mooie baai van Montana. De golven slaan schitterend wit om. De zon schijnt, een super tropische dag.

De volgende dag al vroeg terug naar San Juan voor de vlucht van 12.35
Het is 127 km rijden en zou in 1,5 uur te doen moeten zijn, maar wegens drukte rekening houden met half uurtje meer. Voorbij Arecibo komen we in een enorme file terecht. Ongeluk? Er rijden een politieauto en ambulance over de vluchtstrook langs. Op de Garmin tikt de verwachte aankomsttijd veel te snel op. Na 3 kwartier slakkengangetje kunnen we toch ineens versnellen en is nergens een reden te zien. De laatste 28 km rijden we (te) snel door, is er een bijna-kettingbotsing waarbij vlak voor ons elkaar net ontwijkende auto’s geschrokken weer verder jakkeren, we nog even een stukje San Juan zien vanwege gemiste afslag, de auto toch niet hier maar wel op het vliegveld moete worden ingeleverd.
Maar uiteindelijk net op tijd zijn voor de vlucht !

( de foto's staan hier onder)