Atlanta Mission (3) hard werken aan de toekomst

Met een schorre schreeuw “Hey Babygirl” word ik door Chris verwelkomd in de keuken van de My Sister’s House. En we vallen elkaar in de armen alsof we al jaren de beste vriendinnen zijn en elkaar lang niet gezien hebben. Ik ben hier elke week en leer een aantal van de vrouwen steeds beter kennen. Zij heeft ruim een jaar in de shelter gewoond. Was opgepakt met alcohol achter het stuur waarbij ze een aanrijding veroorzaakte. Stom, zegt ze nu zelf ook, en schaamt zich nog steeds! Na een celstraf werkte ze in de vrouwenopvang aan rehabilitatie, om de drank af te leren, en om terug naar huis te kunnen gaan. Waar haar lieve man voor hun twee dochters zorgt en op haar wacht. Ze is nu inmiddels al zo goed op weg, woont weer thuis en werkt fulltime in de My Sister’s Kitchen. Haar mentor komt eens per maand kijken, bespreekt haar vorderingen en heeft een baan voor haar gevonden, voor als ze hier klaar is met haar programma in augustus. Chris gaat het redden, ik ben trots op haar!

Ik voel me thuis en ga aan de slag samen met collega vrijwilliger Ellie. Zij komt hier net als ik, elke dinsdag en woensdag om te helpen in de keuken. Ook wij krijgen steeds meer een band. Ze vertelt me dat ze geadopteerd is, en jarenlang door haar adoptiemoeder is vernederd en mishandeld, maar haar heeft vergeven, om zelf door te kunnen met haar leven. Zij is afgestaan door haar Japanse moeder die zwanger raakte van een US soldaat en geboren in een klein dorp vlakbij een Amerikaanse legerbasis. Het verhaal gaat een vervolg krijgen, want ze is haar moeder op het spoor…. Vond bij het opruimen van het ouderlijk huis, haar adoptiepapieren en heeft contact gezocht met de ambassade om haar te helpen. Waar is Derek Bolt als je hem nodig hebt?

Intussen zijn de groenten klaar en ik breng de pannen naar Nancy, die de grote grillplaten al heeft opgestookt en de groentemix er sissend opgegooid. Haar kleine dochter is vandaag jarig en is 5 jaar geworden. Zou een feest moeten zijn. Maar het meisje woont in Colorado bij haar vader. Nancy is (tijdelijk) uit de ouderlijke macht gezet, omdat ze zwaar verslaafd was en dakloos geraakt, met haar kleintje. Net op tijd vond ze onderdak bij Atlanta Mission, waar ze alleen opgevangen kon worden als ze de drugs zou laten staan en een programma ging volgen. Dat doet ze. Ik heb haar de afgelopen anderhalf jaar zien veranderen van een zieke ruwe vrouw, die geen enkel contact zocht, naar een vrolijke behulpzame jongedame. Met hulp van haar mentor heeft ze fijn parttime werk gevonden waar ze wordt gewaardeerd. Nu nog woonruimte en Nancy staat weer op eigen benen.
Ze tikt haar telefoon aan, laat me een foto zien van de prachtige jarige job en loopt weg. Even skypen!

Als ik over Tenth Street terug fiets, hoor ik een schreeuw : “Anitaaaa” en zie twee vrolijke dames aan de overkant staan zwaaien. Tot morgen!!