Jungle en Cloud Forest: alle tinten groen

.
Op het strand is het heerlijk, en langs de kust van Nicoya zijn heel wat idyllische plekjes te vinden. Hier is het zand weer saai zandkleurig. Zodra we van de kust wegrijden wordt het bergachtig en een scenic route. Over de Amistad Bridge weer naar het vasteland en door naar Arenal. Een vulkaan, die tot 2010 ruim 40 jaar behoorlijk actief was maar zo plotseling als ie uitbrak, is Arenal ook ineens weer gestopt met vuurspuwen. Toch is deze prachtige omgeving zeer de moeite waard. De jungle van Parque Mistico is ongerept groen en vol leven en de trail gaat dwars door het dichte woud en over spannende hangbruggen, de langste van 97 meter en 45 meter hoogte, langs de toppen van de bomen. De helling van de vulkaan is na de verzengende lavastroom veranderd in een jong bos, waar de robuuste 500 jaar oude Ceibo (kapokboom) nog stoer overeind staat. Je kunt er door een dicht woud van riet lopen, riet wat 5 meter hoog wuift. En je kunt een stuk over de gestolde lava lopen met goed zicht op de vulkaan.
Vanmorgen vroeg al begonnen, hebben we 11 km gehiked en zijn we toe aan een massage. Niet in een resort of spa, maar in een Hot Spring. We parkeren de auto naast een ander, gewoon langs de kant van de weg en zakken de steile helling af naar de waterval. Bruisend en borrelend en warm als een bubbelbad, maar met een lichte zwavelgeur. De kracht is enorm en we moeten ons behoorlijk schrap zetten om niet te worden meegesleurd. Maar oh, wat is dit een zalige massage voor mijn moeie kuiten. Als we naar boven zijn geklauterd zien we het al, de auto naast ons wordt bekeurd. De agent staat er naast. In plaats van ons af te drogen en aan te kleden duiken we in ons druipende zwemgoed zo de auto in en zijn nog nooit zo snel weggereden.

Om het grote stuwmeer Arenal heen rijden we over rotsige bergpaden met een vaartje van 30km per uur, kuilen ontwijkend, naar Santa Elena, dorp aan de rand van het Cloud Forest (sorry, nevelwoud klinkt echt niet). Het laatste uur in weer een duivelse onweersbui, maar net voor het donker om 6 uur in het “Swiss Hotel Miramontes" waar nog een mooi houten chalet vrij is. De volgende ochtend weer een strak blauwe lucht en lekker warm. Parque Nacional Monteverde is betoverend. De hele ochtend lopen we in een mist van wolken, door het dichte woud met allerlei soorten mos, druppelende bladeren, frisse bloemen, opvallende vogels en vlinders. Er is een uitkijkpunt, waar een fikse wind staat, heerlijk. We staan precies op “Continental Divide”, de bergkam vanuit Canada naar Midden Amerika, die de grote rivieren scheidt, om zo naar de Grote óf de Atlantische Oceaan te stromen. Het is een uitkijkpunt op een bijzondere plek, maar de wolken benemen elk zicht.

Het andere Cloud Forest is Santa Elena. Maar daar gaan we op een andere manier een ochtend het bos bekijken: in een harnas suizen we langs de Zip Lines (een echte Costaricaanse vinding!) en als Tarzan aan een “liaan”. De laatste zip is als Superman: over 1000 meter horizontaal hangend, "head first" onder de kabel. Met een noodvaart.