Overal kleur in Guatemala

.
Met de versierde en beschilderde Chickenbus, een vrolijk tweede leven voor een amerikaanse schoolbus, rijden we van Antigua naar Pastores. Het eerste stukje nog gewoon samen op een bankje, maar bij de derde halte komen er zoveel mensen bij dat de hele bus stampvol is en er minstens drie personen, vaak vier op de “2-zits” geklemd zijn. Ruim honderd passagiers totaal. De zwarte roetwolken achter ons aan, door de smalle straten met gekleurde huizen. Maar binnen is het gezellig, flink warm en lekker luidruchtig. Alle raampjes staan open, de uitlaatgassen cirkelen naar binnen zodra de bus afremt. “Pastores, Pastores, Pastoresssss” roept de assistent van de chauffeur op de treeplank en hij springt naar buiten om nog meer klanten binnen te laten.
Wij gaan er uit bij de tweede halte van Pastores, een klein dorp, bekend van de Cowboy Boots. Overal langs de doorgaande weg zijn kleine werkplaatsen, waar de prachtige leren laarzen worden gemaakt. We passen en meten en bekijken de uitgebreide sortering in alle shops en uiteindelijk hebben we allebei een top-paar te pakken! Als we even in een eethuisje bijkomen met een koud bier/fris en heerlijke pupusas, horen we in de verte zachtjes muziek aankomen. In de volle zon, komt door de straat een donkere stoet aanlopen, met ergens halverwege twee muzikanten, trommel en gitaar. Met sombere stemmen zingen zij: “Porque? Porque?”. Daarachter dragen zes mannen de glimmend bronskleurige kist, gevolgd door een nog jonge vrouw met twee kinderen. Tsja, waarom? De groep dorpelingen loopt langzaam maar zeker de helling op, naar de begraafplaats aan de andere kant van het dorp.

Ook terug gaan we met de bus. Het is nu zo druk, dat Bert op de onderste treeplank staat en de busjongen zo’n beetje buiten hangt. De muziek staat hard en de chauffeur zingt met luide stem mee. Heerlijk! De plastic bloemen aan het raam wiegen op de maat van de kuilen in de weg mee.
Er is kermis in Jocotenango, op het dorpsplein en daar kunnen we echt niet zomaar voorbij gaan. Even kijken. En we kijken onze ogen uit…. Al die kleuren, de muziek, het gegil. Wát een mensen, en zoveel kinderen. Het lijkt wel of alles gratis is, want lange slierten voornamelijk kids slingeren door elkaar heen naar de verschillende attracties. Kinderen schuiven rustig een paar plekken door als er een nieuwe ronde is voor de botsautootjes. Het bontgekleurde schommelschip gaat nog een keer over de kop, tjee wat gaat dat lang door. Er zijn drie draaimolens met stripfiguren die niemand meer kent. Er loopt een jongen rond met zakjes suikerspin, in alle zoete kleuren, aan een lange stok. Het opvallendst is nog het reuzenrad, met de eigenaar, die ook maar heel af en toe de boel stopzet om de houten gondels te wisselen van klanten. Naast de man staat de motor, die de boel aandrijft. Op de accupolen zitten klemmen, en het benzinevat er vlak naast. Een vonkje…..

De chickenbus brengt ons weer naar Antigua en daar lopen we zo de markt op. De beste plekken om de lokale bevolking tegen te komen is in het openbaar vervoer en op de markt. Prachtig geklede vrouwen, met bontgekleurde stroken stof in het lange haar. Lekker vers groenten en fruit onder gekleurde parasols. Vis- en vleesgeuren worden een beetje verdoezeld door de pittige geuren van allerlei kruiden en specerijen. Heel veel handgemaakte mooie souvenirs. Tshirts, gymschoenen, DVD’s en Iphonehoesjes. En je kan er je documenten laten plastificeren in een piepklein houten hokje.

Als we ’s avonds op het dakterras van ons hotel zitten zien we verderop de roodgloeiende lava stromen van Volcan Fuego. En ja, deze vuurberg spuwt zelfs een paar keer per uur een flinke eruptie. Indrukwekkend spannend!

Een paar dagen Guatemala. Nadeel? Het is veel te kort. We hebben nu al zin om weer terug te komen en nog veel meer te zien van dit schitterende, authentieke land.