CATARATAS de Iguazu

Al vroeg zijn we aan de Argentijnse kant van de machtige Iguazu Watervallen. En gaan we vol verwachting, niet met de propvolle parktrein maar lopend naar de Devils' Throat die we steeds harder horen bulderen. Als we over de boardwalk vlak boven de Iguazu lopen is het ongelooflijk dat de (hier nog geen meter diepe) rivier even verderop een gigantische hoeveelheid wate over de rand stort. Op het "balkon" hebben we fantastisch uitzicht en hoewel het best druk is, gaan de meeste mensen na een fotomoment inclusief selfie, al snel verder. Wij genieten van het natuurgeweld! En zijn blij dat het prachtig helder weer is, met een stralend blauwe lucht: mooi voor de foto's.
Het Argentijnse National Park heeft een aantal mooie trails en we gaan terug naar het centrale deel om vandaar over het blauwe pad te gaan naar de benedenloop van de Iguazu. Van de ene waterval naarde volgende. Breed en smaller, al het water stroomt hier langs de 80 meter hoge wanden. Beneden liggen motorboten klaar en met zo'n 20 anderen spurten we richting de San Martin Fall, een van de krachtigste watervallen. Eerst een fotomoment, dan naar de andere kant om een eerste indruk op te doen, bij een kleinere waterval. Toch worden we hier al aardig nat. Maar terug bij San Martin helpt geen poncho of regenpak meer: iedereen wordt zeiknat, echt alles is doorweekt als we de Iguazu over ons heen krijgen. Gaaf!!!
Onderweg zien we een heleboel coaties (wasberen) die een beetje een plaag zijn en op eten en resten afkomen. Geinige beesten, maar pas op, ze kunnen gemeen bijten, waarschuwen de bordjes. Ook capucijnaapjes, die nieuwsgierig in de rondte kijken.
Tenslotte het rode pad, een loop van 1750 meter ook weer over een prachtig aangelegde loopbrug vlak boven de rivier. Deze route gaat bovenlangs en brengt ons heel dicht bij waar het water kolkend wit over de rand stroomt. Wat is dit indrukwekkend mooi!

In het Braziliaanse Parque Nacional do Iguacu hebben we de volgende dag een prachtig zicht op de imposante falls. Als we over het pad lopen kijken we onze ogen uit naar de Cataratas. Totaal 2,7 kilometer breed stort de groep van zo'n 275 watervallen groen/wit de ongeveer 80 meter naar beneden. Met links de 750 meter brede geweldenaar Cataratas do Diabo (Keel van de Duivel) als een wit hoefijzer van water dat in een enorme nevel naar beneden stort. Met een scherpe regenboog er voor.
"Poor Niagara ...." Eleanor Roosevelt was ook zo onder de indruk, toen ze hier in stond.

Aan het eind van het pad is een restaurant en wat (souvenir)winkeltjes. Behoorlijk wat wespen en natuurlijk ook de scharrelende coaties rond de tafeltjes. We kopen een blikje fris en een pak koekjes. Op een bankje met uitzicht over de rivier open ik het blikje, de rol koek ligt op mijn knieen. Ik schrik me rot als ik iets voel tussen mijn benen en voor ik het weet heeft een wasbeer zijn prooi weggegrist en zien we hem wegrennen. Met een rood pak chocokoekjes in zijn bek. Ik hoor mensen lachen. Maar ik kijk naar mijn been: vijf schrammen van scherpe nagels. We gaan toch maar even naar de rodekruis post achter ons. De verpleegkundige maakt de wondjes schoon. Gelukkig geen beet. En gelukkig komt geen rabies voor in het park.

Maar geinig beest?... Ik hoop dat ie misselijk wordt van de koekjes!