Prachtige zeeschildpadden

.
We gaan een tour maken naar de zeeschildpadden. Het is nu het seizoen dat de zeeschildpadden aan land komen om een nest te graven en eieren te leggen. Een dag of 65 later zullen de eieren uitkomen en de jongen naar zee kruipen.

Eerst met een bus naar Leonsberg en vandaar met de tentboot naar Braamspunt. Het regent behoorlijk, de tent gaat dicht. Na ruim een uur bereiken we de landtong aan de monding van de Suriname rivier. De bootsman wijst ons boos naar de bulldozers en vrachtschepen: er wordt nog steeds zand afgegraven en dat heeft ernstige gevolgen voor de natuur. De natuurlijke “pier” die Braamspunt nu is, behoedt Paramaribo voor overstromingen. Maar ook hebben deze werkzaamheden effect op de schildpadden. En dat is nu eenmaal een bedreigde soort. Er zijn eerder dit jaar al protesten geweest van (natuur)organisaties die er bij de regering op aandringen te stoppen met graven. Maar voor de bouw is het zand hard nodig en hebben de afgravingen dus een sterk economische reden.

Op het strand, verderop, staat een afdak. Met wapperend plastic zeilen. We gaan van boord, krijgen informatie van de gidsen (alle 3 niet heel erg ervaren, twee van hen voor de 1e , resp. 2de keer op pad met een groep toeristen). Inmiddels is het bijna droog en gaan we op pad. Het is vloed en we kunnen al snel niet meer over het smalle strand, maar moeten bovenop het “duin”lopen om droge voeten te houden. Daar is een nest! De gids wijst ons hoe de schildpad het heeft gegraven en waar de eieren liggen. Dit nest is al wat ouder.
De zon is onder, maar het is nog schemerig dus we zien de eieren op het strand al meteen liggen. Een stuk of 15. En moeder is iets verderop nog bezig met zand graven. Waarschijnlijk is ze de eerste eieren onderweg verloren. Ze is niet handig, want waar ze nu graaft zal het nest niet overleven, het zal in de branding verdwijnen. Ze voelt zich door ons bekeken en verdwijnt in de golven.
Bij de politiepost, ongeveer een kilometer van het afdak, ons thuis, melden we ons aan. Zij willen graag weten hoeveel mensen er rondlopen en of er een gids bij is.
Terug is het donker en moeten we vrijwel het hele stuk bovenop het duin lopen, zo voorzichtig mogelijk om niet per ongeluk in een nest te stappen. Of te blijven haken achter de lange slingerplanten of struikelen over een dode boomstronk of tak.
Het is prachtig hier, zo aan zee. En heeft iets bijzonders nu het donker is. We zien (nog) geen maan, maar omdat het niet geheel bewolkt is, wel veel sterren.

Onder het afdak eten we de meegebrachte Roti met kip en krijgen en bier, cola of water bij. Dan gaan we snel weer lopen, zo benieuwd naar wat we hopelijk zullen zien!
En we worden niet teleurgesteld. Een Leatherback (Lederschildpad) graaft verwoed in het zand, een Green turtel (“Soepschildpad, hoe sneu zo'n naam) komt net aan vanuit de zee en probeert een geschikte plek te vinden, maar stoot haar kop en verdwijnt met een boog, weer in het water. Dan ziet de gids een Green turtel die al een behoorlijk gat heeft gemaakt en zegt ons iets verderop te gaan zitten en wachten tot ze klaar is om te leggen. Intussen zien we zelfs een nest waar nog twee kleine schilpadden in zitten, net uit het ei. De rest is al weg, maar deze hebben moeite naar boven te komen. De gids helpt ze een beetje en uiteindelijk mogen twee van ons groepje ze naar zee brengen.
Na een half uur is moeder schildpad klaar en de gids houdt haar achterste flipper iets opzij zodat wij het eieren legproces goed kunnen zien. Tijdens het leggen, zegt hij, is ze in trance en voelt niet dat hij haar vasthoudt. Ze wordt ook niet gestoord bij het leggen. Langzaam zien we de pingpongbal-eieren vallen. Wonderlijk, in het rode schijnsel van de zaklamp, op het donkere strand. Als ze klaar is (ongeveer 100 eieren liggen netjes in het nest) schuift ze met de achterste flippers het nest dicht en daarna met de voorste, met krachtige slagen het zand verder over de plek waar ze gelegen heeft. Nu maar hopen dat het ruim 60 dagen rust krijgt. Fantastisch om te zien en we zijn erg blij hier bij te zijn.
Terug naar de boot, zien ook nog een paar Leatherbacks bezig met graven. Nooit verwacht dat we zoveel zouden zien, in alle stadia. Mooi!

Toch hebben we een heel dubbel gevoel. Is het wel goed dat we zo dichtbij de schildpadden komen? Kan het geen kwaad dat we, in het donker, met z’n twintigen langs de nesten stampen. En misschien wel er doorheen lopen? Is het wel verstandig om met blote handen, een wild dier te pakken (de kleintjes, en de moeder bij haar flipper)?
Het komt mij eerlijk gezegd amateuristisch over. Ik heb er dan ook spijt van dat ik dit tevoren niet beter heb uitgezocht. Had ergens gelezen dat deze tour in samenwerking is met WWF, maar daar hebben we niets van gemerkt.

Uiteindelijk hebben we mooie herinneringen aan deze prachtige dieren. En zal ik mijn best doen met dit verhaal andere mensen te vragen vooral ook voorzichtig te zijn.